سلام
این روزا حالم یه جوریه!! حال و هوای غریبی دارم. حتی خودمم نمیدونم دلم چشه!! نه زمینی ام و نه آسمونی! نمیخوام هیچ جا باشم. نه خواسته ی زمینی دارم و نه آرزوی آسمونی. نمیدونم کدوم یک از شما تا حالا این حس رو تجربه کردین!! میتونین کمکم کنین؟!!!

حسِ غریبی است دوست داشتن . و عجیب تر از آن است دوست داشته شدن... وقتی می‌دانیم کسی با جان و دل دوستِ‌مان دارد .. ونفس‌ها و صدا و نگاهمان در روح و جانش ریشه دوانده ؛ به بازیش می‌گیریم . هر چه او عاشق‌تر ، ما سرخوش‌تر هر چه او دل نازک‌تر ، ما بی رحم‌تر . تقصیر از ما نیست ؛

تمامیِ قصه هایِ عاشقانه اینگونه به گوشِ‌مان خوانده شده‌اند . تصویرِ مجنونِ بیدل و فرهادِ کوه کن نقش‌هایِ آشنایِ ذهنِ ماست . و داستانِ حسرتِ به دل ماندن زُلیخا به پند و اندرز ، آویزهء گوشِ‌مان شده‌است . یکدیگر را می‌آزاریم

یاد گرفته‌ایم که معشوق هر چه غدارتر ، عاشق شیداترست . و عاشق هر چه خوارتر شود ، عشق افسانهء ماندگارتری خواهد شد . به شهوتِ تجربهء عشقی سوزان ، آتشی به پا می‌کنیم و عاشق را در خرمنِ نامهربانی و بی‌اعتنایی به مسلخِ جنونِ عشق می‌فرستیم .

چه باک ؟! هر چه بیشتر بسوزد ، خوشتر شعله هایِ سرکشِ آتش سر مستِ مان می‌کند . عیشِ مان مدام و حالِ‌مان به کام : وای چه خواستنی ام من...! هر چه زجرش می‌دهم ‌، خم به ابرو نمی آورد ! هر چه نا مهربانم ، او پر مهرتر نگاهم می‌کند ! چه دلبرانه بیدلش کرده‌ام

مرحبا به من ، آفرین به من ...! میرانمش ، با مهرِ افزون تری بسو یِ من باز می‌گردد . خوارش می‌کنم ، او به زیباترینِ نامها می‌خواندم . بی‌وفایی می‌کنم ، صبورانه ستایشم می‌کند . به بندش می‌کشم ، پروازم می‌دهد. بیچاره ! چه بیدلانه دلبری‌ام را خریدار است... چه مظلومانه بازیچه بازیِ ظالمانه‌ام شده است. بازی می‌دهیم و به بازی می‌‌گیریم

بازی می‌کنیم و به بازی نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیریم... با گامهای سُربیِ بیرحم ، از روی هیکل رنجورش رد می‌شویم و از صدای شکستنِ قلبش زیرِ پاشنه‌های آهنین‌مان سرخوشانه لذت می‌بریم... غافلانه سرخوشیم و عاجزانه ظالم ؛ و عاشق ، محکوم است به مدارا، تا بینوا را جانی و دلی هنوز ، مانده باشد... اگر جان داد ، شور عشق‌مان افسانه دیگری آفریده‌است.

اگر تاب نیاورَد ، لیاقتِ عشق‌مان را نداشته‌است. و چه خوشتر که این همه را تاب آورَد

در آن هنگام که بوته ی خار برروی زمین تنهابود خداوند گل سرخی را در کنارش رویانید آن گل در کنار ان بوته ی خار شکفت خداوند بر گشت و آن گل را از روی زمین با خود به آسمان برد اما........ آن گل دیگر هرگزنشکفت نشکفت! آری ان گل ریشه اش رادرکناران بوته ی خار جا گذاشته بود در آن هنگام خداوند گریست گریست و عشق را آفرید

بازم شلام
ببخشین دیل اومدم........ آخه واسه خودم دلیل دالم.........
آخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخخهههههههههههه من تولدم بود

همش درگیر کارای تولدم بودم..

منو ببخشین. لاستی چن تا عکس گلفتم بعدا میذالم تو  وبلاگ...........

بای بای

شلام
خووفین؟ من تازه اوومدم. اشمم نی نیه. قشنگه مگه نه؟
4 شالمه. دختلم. مدرسه هم نمیلم.
از این به بعد میخوام حرفای نینی ایمو براتون بگم
خب مامانم داله صدام میکنه (نمیدونه من وبلاگ بازی میکنم.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)

من باید بلم.
بابای